Το άρθρο αποσκοπεί στην ανάπτυξη της έννοιας της προσοχής ως βασικής πτυχής για την οικοδόμηση των πιθανών θεραπευτικών μέσων στα οποία έχουν επισημάνει τα πρόσφατα έργα του Bernard Stiegler (The Automatic Society, 2016, The Neganthropocene, 2018 και Qu’appelle-t-on Panser, 2018). Η θεραπευτική πτυχή της φαρμακολογίας λαμβάνει χώρα μέσω διαδικασιών που είναι αρνητικές. ως εκ τούτου, οι οποίες επιχειρούν να εξουδετερώσουν τον εντροπικό χαρακτήρα των ψηφιακών τεχνολογιών, όπου υπάρχει ισοπέδωση με το μετρήσιμο και το υπολογίσιμο των μαζικών δεδομένων. Τα πιο προφανή παραδείγματα αυτής της εξομάλυνσης μπορούν να φανούν σε σχέση με τη χρήση τεχνολογιών επεξεργασίας φυσικής γλώσσας για την ερμηνεία κειμένου και τη χρήση αναλύσεων κειμένου παράλληλα με την ανάλυση των μαθητών. Ωστόσο, η διαδικασία εξωσωματοποίησης της γνώσης πραγματοποιείται με τη μορφή υπομνησικών τριτοβάθμιων κατακρατήσεων ή ψηφιακών τεχνολογιών. Η απώλεια της γνώσης είναι εγγενής σε αυτές τις διαδικασίες εξωτερίκευσης, αυτή η απώλεια της γνώσης λαμβάνει χώρα μέσω μιας διαδικασίας προλεταριοποίησης που ο Μαρξ είχε επισημάνει στο Grundisse (1939). Ως εκ τούτου, η θεραπευτική χειρονομία είναι εγγενώς εκπαιδευτική, όπου η απώλεια γνώσεων σχετικά με τον φαρμακολογικό χαρακτήρα των ψηφιακών τεχνολογιών αντισταθμίζεται από άλλες μορφές κατασκευής γνώσεων που μπορούν να καταστούν δυνατές με τις ψηφιακές τεχνολογίες. Ως εκ τούτου, υπάρχει μια βαθιά εκπαιδευτική χειρονομία που είναι απαραίτητη για να καταστεί δυνατή η εκ νέου αξιοποίηση της τεχνολογίας για να καταστεί δυνατή η θεραπευτική αγωγή. Η παρούσα εργασία θα υποστηρίξει ότι η θετική εκ νέου αξιοποίηση, τα θεραπευτικά μέσα, μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσω της ανάπτυξης νέων μορφών αρνητικών χειρονομιών που μπορούν να προσφερθούν από την ανάπτυξη συγκεκριμένων μορφών ψηφιακών τεχνολογιών. Αυτά επιτρέπουν επίσης μια συνεισφέρουσα ερευνητική διαδικασία με την οποία ο εξορθολογισμός της παραγωγής γνώσης στο πανεπιστήμιο μπορεί να αμφισβητηθεί από συνεργατικές, ερμηνευτικές διαδικασίες παραγωγής γνώσης.