Με την εξάπλωση του Διαδικτύου των Πραγμάτων (IoT), οι αλγόριθμοι διαχειρίζονται όλο και περισσότερο την καθημερινή μας ζωή. Από την πλοήγηση στο δρόμο μας στις πόλεις μέχρι την παρακολούθηση της υγείας μας, η τεχνητή νοημοσύνη μας έχει ωφελήσει με πολλούς τρόπους, ωστόσο, οι αλγόριθμοί της μπορεί επίσης να είναι επιζήμιοι ως συνέπεια του μεροληπτικού ανθρώπινου προγραμματισμού. Η συνέπεια είναι ότι ενώ η τεχνολογία είναι υπέρ της τεχνητής νοημοσύνης, προσφέρει όλο και περισσότερους ανθρώπους όπως η τεχνητή νοημοσύνη, οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο απάνθρωποι και ως εκ τούτου αποδυναμώνονται στις καθημερινές αλληλεπιδράσεις τους με την τεχνητή νοημοσύνη. Η/Οι λύση/-ές δεν είναι μονομερής/-ές και απαιτεί/-ουν συνδυασμένες inte εφευρέσεις σε μακροεπίπεδο και μικροεπίπεδο. Ενώ εξετάζει τις πρόσφατες εξελίξεις από πάνω προς τα κάτω στο μέτωπο της δεοντολογίας της τεχνητής νοημοσύνης, το άρθρο αυτό διερευνά το ερώτημα σε ποιο βαθμό οι απλοί πολίτες μπορούν να ασκήσουν οποιοδήποτε είδος υπηρεσίας όταν πρόκειται για τεχνητή νοημοσύνη. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω μιας πολυδιάστατης προσέγγισης που περιλαμβάνει αναλογίες και διακειμενικές κινήσεις μεταξύ ιστορίας, λογοτεχνίας και οπτικής κουλτούρας. Εστιάζοντας στην περιπτωσιολογική μελέτη του λογισμικού αναγνώρισης προσώπου, το άρθρο διερευνά τις δυνατότητες της φαντασίας ως μια μορφή τοπικής νοημοσύνης ικανής να κατοικεί και να αμφισβητεί την αλγο-αριθμική προκατάληψη.