Το ζήτημα του τρόπου με τον οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα πλαίσια δεοντολογίας και δεοντολογίας για να αποτρέψουμε τις αρνητικές συνέπειες της ΤΝ μέσω καθοδήγησης σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά και τον σχεδιασμό τεχνολογικών συστημάτων λαμβάνει πρόσφατα αυξανόμενη προσοχή. Η κατάλληλη απάντηση σε μια ηθική της τεχνητής νοημοσύνης ήταν σίγουρα αμφιλεγόμενη. Για μερικά χρόνια η σοφία της δεοντολογίας και του ωφελιμισμού στην ηθική της τεχνολογίας έχει αμφισβητηθεί. Σήμερα, ένα είδος ηθικών αρχών τεχνητής νοημοσύνης έχει κερδίσει ένα βαθμό ευρείας αποδοχής, αλλά εξακολουθεί να προκαλεί σκληρές απορρίψεις σε πρόσφατες υποτροφίες. Στην παρούσα εργασία, επιθυμούμε να διερευνήσουμε τη συμβολή μιας αφηγηματικής φιλοσοφίας και ηθικής της τεχνολογίας στην ηθική της τεχνητής νοημοσύνης, εμπνευσμένης από τη «μικρή ηθική» του Paul Ricoeur, καθώς και την ηθική της αρετής του Alasdair MacIntyre, την οποία αξιοποίησαν πρόσφατα και ελπιδοφόρα οι Wessel Reijers και Mark Coeckelbergh. Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να εξετάσει τον βαθμό στον οποίο μια ηθική βασισμένη στην αφήγηση και την αρετή (ή, VPD, δηλαδή, σχεδιασμός ενάρετης πρακτικής) θα μπορούσε να είναι ένας εύλογος υποψήφιος για τη θεμελίωση μιας ηθικής της τεχνητής νοημοσύνης ή μάλλον μιας ηθικής πρακτικής τεχνητής νοημοσύνης. Αυτό θα επιτευχθεί με τη διερεύνηση των τρόπων με τους οποίους η προσέγγιση αυτή μπορεί να ανταποκριθεί σε ορισμένα από τα σημαντικά σφάλματα ή τις κριτικές των εφαρμοζόμενων αρχών και των δεοντολογικών προσεγγίσεων που βασίζονται σε κατευθυντήριες γραμμές όσον αφορά τη δεοντολογία της ΤΝ.